واسطهها تو فروش صنایع دستی بیشترین سود رو میکنن، مثلا یه جلیقه سوزن دوزی شده تو سیستان بلوچستان رو از تولید کننده 250 هزار تومن میخرن ولی تو تهران 1300 میفروشن.
خیلی از کسب و کارهایی که تو فضای مجازی فعالن، مشاغل خونگی مثل صنایع دستیان. اگه میخوایم به رونق اقتصادی یه منطقه کمک کنیم، غیر از اینکه عکس محرومیت اون منطقه رو استوری کنیم، سعی کنیم کالاهامون رو مستقیم از تامین کنندهاش بخریم تا هم برای خودمون ارزونتر تموم بشه هم صنایع دستی چینی نیاد جای صنایع دستی ایرانی رو بگیره، هم به اقتصاد دور افتادهترین منطقههای کشور هم کمک بشه.
البته هیچکدوم از اینا دلیل نمیشه که دولت به وضع مردم اون منطقه رسیدگی نکنه و از زیر بار مسئولیت شونه خالی کنه.
در ضمن الان بین 200 تا 250 هزار تا کسب و کار کوچیک و متوسط تو اینستاگرام فعاله که با فیلتر شدنش، نیمه تعطیل میشن و اگر حساب کنیم تو هر کسب و کار اینستاگرامی میانگین 3 نفر شاغل، با تعطیل شدنشون برای ایجاد این تعداد فرصت شغلی نزدیک 3 هزار میلیارد تومن هزینه لازمه.
ما دوست داریم از تولید ملی حمایت کنیم، به شرطی که شرایطش هم فراهم باشه.