تو مواجهه با والدین کودک مبتلا به سرطان، ممکنه یه چیزایی رو از روی کنجکاوی یا حتی دلسوزی بگیم که هم پدر و مادر و هم بچه رو خیلی آزار بده مثلا:
در ضمن حواسمون باشه به بچه نگیم سرطانی، سرطان صفت نیست، یه بیماریه و مثل هر بیماری دیگهای ممکنه برای همه پیش بیاد.
جنسیت بعضی از بچهها بخاطر ریزش مو قابل تشخیص نیست، جای پسرم دخترم بگیم عزیزم.
درمان سرطان باید زير نظر مستقيم متخصص باشه بهشون توصيههاي پزشكي و تغذيه نكنيم.
والدین و کودکان مبتلا به سرطان احتیاج به ترحم ندارن، بهشون زل نزنیم! باید همدلی کردن رو بلد باشیم و بدونيم سرطان غیر از درد هزینه هم داره! در نهایت یادمون نره، سرطان پایان كودكى نیست.