ما کار کردن بچهها رو به رسمیت نمیشناسیم و این وظیفه دولته که این معضل رو حل کنه با اینحال باید در مواجهه باهاشون حواسمون باشه.
همهی بچههای کار اون جوری که فیلما و سریال ها القا کردن باند و رییس ندارن. اکثراً نانآور خانوادهاشون هستن. باهاشون مثل یک فروشنده برخورد کنیم. ترحم نکنیم. اگر به جنسی که میفروشه نیاز داریم یا دوست داریم ازش خرید کنیم و پولش رو اندازه مبلغی که گفته بدیم. اگر هم احتیاج نداریم محترمانه بگیم نمیخوایم، حتی اگه خیلی اصرار کرد.
از این بچهها و حتی آدم بزرگهایی که دوست ندران کسی شغلشون رو بدونه، فیلم و عکس نگیریم و بدتر از اون تو فضای مجازی پخش نکنیم. مصاحبه گرفتن از این بچهها و پخش اون هیچ کمکی به اون بچه نمیکنه و حتی ممکنه زندگیش رو نابود کنه. استفاده ابزاری از کودک کار برای لایک گرفتن و ژست سیاسی کاملا غیراخلاقیه.
ممکنه ما فکر کنیم آرزوی یه بچه اینه که ماشین کنترلی یا دوچرخه داشته باشه. این تصور ماست. خیلی وقت ها برای این بچه ها این هدایا بی معنیه و حتی ممکنه اون ها رو بفروشن. یادمون باشه این بچه ها کار میکنن و اگر چیزی بخوان خودشون میخرن. از رو دلسوزی بهشون هدیه ندیم.